Κάποτε, σε μια τρυφερή ηλικία στην οποία άκουγα και πίστευα σχεδόν τα πάντα, μου έκανε εντύπωση μια "ιστορία της γιαγιάς". Μιλούσε για τις αδελφές ψυχές.
Κατά την κάθοδο τους, από τον ουρανό προς τη γη, οι ψυχές έρχονται ζευγαρωμένες, η κάθε μία μαζί με το ταίρι της. Ενδιάμεσα όμως καιροφυλακτεί ο διάβολος που όντας κακός, φυσάει δυνατά και τις χωρίζει. Έτσι, καταλήγουν στη γη μόνες και ξεκινούν μια διαρκή αναζήτηση για το άλλο τους μισό, το ταίρι τους. Κάποιες το βρίσκουν ενώ κάποιες άλλες χάνουν το στόχο τους, αποπροσανατολισμένες από τα συνήθη προβλήματα της καθημερινότητας, σπαταλώντας το χρόνο της πολύτιμης ζωής τους σε αποχρώσεις του γκρι.
Όταν νιώσεις την έκρηξη χρωμάτων να γεμίζει το "είναι" σου και να περιβάλλει το ζωτικό σου χώρο, καταλαβαίνεις ότι το ασπρόμαυρο όνειρο τελείωσε και επιτέλους ΖΕΙΣ... Αλλάζεις την οπτική του "είμαι και θέλω", προχωράς στο επόμενο επίπεδο και βιώνεις το "είμαστε και σε θέλω". Και το σημαντικότερο είναι ότι το εννοείς! Πέρα από κάθε επιθυμία, φραγμό, εγωισμό, όταν το απροσδόκητο γίνεται πραγματικότητα, τα συναισθήματα σε πλημμυρίζουν και αφήνεσαι στην ατέρμονη ευεξία της θάλασσας της αγάπης. Ταξιδεύεις πλέον χωρίς προορισμό, απλά και μόνο για την ευχαρίστηση της παρέας που σε συντροφεύει. Πιθανόν τα σύννεφα να μη λείψουν από τον ουρανό, αλλά γνωρίζεις κάπως, ότι αυτή θα είναι η μέρα που δεν έδυσε ποτέ... Και θα έχεις ανάγκη να επαναλαμβάνεις: "In joy and sorrow my home's in your arms..."
